Voor een tijd als deze - deel 10

„Gottes Worte sind starke Felsen in der Wüste, Felsen, aus denen Quellen fließen, damit die Seele nicht verdurstet.“ Dorothea Unbehend

“Gods woorden zijn sterke rotsen in de woestijn; rotsen waarui bronnen vloeien, zodat de ziel niet van dorst sterft.” Dorothea Unbehend

Ursula, een Duitse Hineni vrijwilligster die niet meer naar Duitsland kan vliegen en dus voorlopig in Israel moet blijven, gaf ons vandaag deze mooie bemoediging.  

Gisteren hoefden we niet te rijden, maar de Hineni vrijwilligers waren ondanks dat hard aan het werk en maakten heel wat maaltijden klaar.

Het duurde vandaag een tijdje voordat Kochava de uiteindelijke bestelling van het stadhuis kreeg (die haar voortdurend gek maken met veranderingen). “Twee bestellingen,” texte zij. “Een in Pisgat Zeev en een in Gilo.”

“We komen eraan!” texte ik terug.

Onderweg passeerden we twee politie checkpunten en zien een toename van automobilisten die door de politie worden aangehouden. De bekeuringen liegen er niet om als je gesnapt wordt terwijl je niets op straat te zoeken hebt! Sommige mensen worden zelfs gearresteerd.

Toen ik bovenkwam waren de vrijwilligers (een aantal nieuwe gezichten) nog druk bezig het vers gekookte voedsel in de bakjes te scheppen. 

Een officiele controleur kwam onderzoeken of Hineni wel toestemming had om open te blijven. “Twee meter afstand houden!” zei hij tegen de vrijwilligers. Beetje lastig als je de bakjes moet vullen...

Meer en meer mensen dragen een mondkap. Wim en ik hebben maar een stofkap die we samen moeten delen.

Vanmorgen stond in de Jerusalem Post dat de Mossad (Geheime dienst) 10 miljoen maskers had kunnen bemachtigen, een paar dozijn ventilatoren, tienduizenden test kits, en zo’n 25.000 N95 maskers. Mossad directeur Yossi Cohen is nu hoofd van een speciaal centrum met andere nationale veiligheideenheden en het ministerie van gezondheid. Cohen heeft de taak overgenomen om medische apparatuur te kopen in landen waarmee Israel geen diplomatieke betrekkingen heeft (zoals bijvoorbeeld de Perzische Golf).

De grote vraag is nu of ze de eenvoudige ‘smoeltjes’ in de supermarkten gaan verkopen? Ik besloot om maar eens op YouTube te kijken hoe je een eenvoudig masker zelf kunt maken. Maar toen liep ik tegen een ander probleem op: waar koop je elastiek wanneer de ‘niet-essentiele’ winkels gesloten zijn.

In Pisgat Zeev’s ‘Golden Colony’ zetten we 50 maaltijden bij de ingang toen drie vrouwelijke IDF soldaten verschenen die nu worden ingezet om de burgerbevolking te helpen.

“We hebben er maar 30 nodig,” zei de Russische bewoonster van het bejaardentehuis.

“Geen probleem.” Ik zette de 20 apart. “Mag ik een foto van jullie maken? Deze maaltijden zijn geschonken door Nederlandse mensen!”

“Wacht, wacht!” riep een vrouw die in een geparkeerde auto zat. “Mag ik ook op de foto? Met mijn nieuwe gele vest? Zit er ook Gouda kaas in het eten?”

Het is heerlijk om over de stille wegen te rijden maar het is wel een sinistere stilte.

Van noord Jeruzalem reden we opnieuw naar het zuiden om Gilo Hostel te zegenen met 20 extra maaltijden. Roslan en Israel zijn altijd zo dankbaar.

“Wat voor soort hostel werken jullie?” vroeg ik hen.

“Het is een begeleid wonen project met verstandelijk volwassen gehandicapten,” vertelde Roslan. “We worden geacht drie maaltijden per dag te verzorgen, maar hoe kunnen we dat nu doen als we geen hulp krijgen van Sociale zaken?” Beide mannen zagen er moe en bezorgd uit. “Gisteren hebben we niets gekregen, dus vandaag is zo’n zegen!”

Ik weet dat er honderden mensen als Roslan en Israel zijn, die verantwoordelijkheid zijn voor mensen en kinderen met speciale noden en die bijna niets te geven hebben. Het wordt hoog tijd dat journalisten meer artikelen gaan publiceren over de ontberingen die velen binnen dit deel van de samenleving ondergaan, in plaats van maar te blijven doorzaniken over de politieke situatie…

Israelies raken meer en meer gestrest doordat ze ‘opgesloten’ zitten, niet mogen of kunnen werken (omdat ze hun baan kwijt zijn geraakt) en zich vreselijke zorgen maken waar ze het geld vandaan moeten halen voor eten, de huur, etc. Dagelijks ontmoeten we de mensen die wel moeten werken, vaak extra hard en lange uren. Die Israelies zien er vaak moe en ongelukkig uit, niet omdat ze bang zijn geen inkomen te hebben of hun baan te verliezen, maar bezorgd zijn om besmet te raken en voor hun gezin dat thuis is. We proberen de mensen zoveel mogelijk te bemoedigen, maar het is maar zo weinig en de noden zijn zo groot.

Vandaag ontvingen we ons officiële “Mietnadev basjeroet Irijat Jerusjalajiem”- “Vrijwilliger Gemeente Jeruzalem” bewijs dat we kunnen laten zien als we door de politie worden aangehouden.

We proberen te helpen waar we kunnen en voelen ons gezegend en vereerd dat we het volk Israel op deze manier, en ‘voor een tijd als deze’,  mogen dienen.