TSUR TSINA

"Knorretje?" zei Winnie de Poeh. "Ja?" zei Knorretje. "Ik ben bang', zei Poeh. Even was er stilte. "Wil je erover praten?" vroeg Knorretje toen Poeh niets verder leek te zeggen. "Ik ben gewoon zo bang', flapte Poeh eruit.   "Zo angstig. Ik heb het gevoel dat het niet beter wordt, alleen maar erger. Mensen zijn boos, omdat ze zo bang zijn, en ze keren zich tegen elkaar; en er lijkt geen oplossing te zijn; ik maak me zorgen over mijn vrienden en de mensen van wie ik hou. Ik zou hen zo graag allemaal een knuffel geven. Oh, Knorretje, ik ben zo bang en kan je niet vertellen hoe erg. Ik wou dat het niet zo was." Diep in gedachten luisterde Knorretje naar zijn vriend terwijl hij tussen de takken van de bomen in het ‘Hundred Acre’ bos naar de blauwe lucht keek. "Ik ben hier', zei hij eenvoudig. "Ik hoor je, Poeh. En ik ben hier." Poeh stond perplex.   "Maar ... ga je me niet vertellen dat ik niet z...

15 April Het is zo heerlijk stil buiten, deze laatste Pesach dag die als een Sjabbat is. Het weer is heerlijk, rond de 23 graden en we genoten van ons ontbijt en koffie op het balkon. Er is een hittegolf in aantocht, en we denken erover om onze klusjesman te vragen het zonnedoek over de patio te gaan doen. Voorlopig moeten we het met de parasols doen en deze, en de tafel verschuiven om in de schaduw te blijven zitten. In de Haifa Home voor Holocaust overlevenden nieuwsbrief stond een verhaal dat ik graag wil delen. Isolatie herinneringen Vooral bij mensen die dement aan het worden zijn of Alzheimer hebben, veroorzaakt het verbreken van de gebruikelijke routine meer flash backs en herinneringen aan dat donkere Holocaust verleden. Als de 98 jarige Miriam bezocht wordt neemt ze ons meteen mee naar haar vreselijke jeugd in de ghettos en kampen die in Auschwitz eindigden.   Ook al probeert de staf het onderwerp te veranderen blijft ze in die tijd leven en praten. ...