TSUR TSINA

door Sarah Tuttle-Singer  Times of Israel Hier is iets wat je moet begrijpen over Israëli's: Hoewel we een van de sterkste legers ter wereld hebben, hebben we nog nooit een dag van vrede gekend sinds ons ontstaan, en die angst is echt en doet iets met ons. En voor degenen die zeggen dat “Israël geen echte veiligheidszorgen heeft”, zeg eens: heb je ooit tijdens een kop koffie met een Israëlische gezeten en haar gevraagd hoe het is om onder raketbeschietingen te leven, of met de knagende angst dat je opgeblazen of in je rug gestoken wordt, of als een lappenpop door de lucht geslingerd wordt met de brute impact van een auto die doelbewust op je inrijdt? Heb je in de ogen gekeken van een Nova overlevende die zich net als in de Holocaust onder een stapel lichamen verstopte - die zich verstopte onder de stank van bloed en verbrand vlees en urine, alleen maar om te overleven?  Heb je in de ogen gekeken van de moeders en vaders van gijzelaars in terreurtunnels, de ouders die weige...

Schrijfster Rivkah Lambert Adler geeft les aan volwassenen en woont in Israel. Dit is een artikel van haar blog: https://bataliyah.blogspot.com/   Mijn brein op dag 16 van oorlog Ik heb bevroren broccoli nodig en ik zou tien hoofdstukken van Tehillim (Psalmen) moeten zeggen. De wasmand loopt over en de beelden van verbrande lichamen die ik per ongeluk op sociale media zag, zijn in mijn netvlies gebrand. Onze veilige kamer moet aangevuld worden met flessenwater en niet-bederfelijk voedsel en hoe zal het leven veranderen als Moshiach (de Messiaanse Verlosser) komt? Ik leer meer Thora dan ooit tevoren en misschien kan ik deze week op donderdagmiddag challah-rollen maken voor chayalim (soldaten). We hebben melk nodig en hoe zal ik reageren als een van de geïdentificeerde lichamen iemand is die ik persoonlijk ken? Ik moet een werkdeadline halen en als ik tijdens deze oorlog al kiddush Hashem (als Jood in het Land van Israël) sterf, wat zal mijn ziel dan ervaren? I...

"Knorretje?" zei Winnie de Poeh. "Ja?" zei Knorretje. "Ik ben bang', zei Poeh. Even was er stilte. "Wil je erover praten?" vroeg Knorretje toen Poeh niets verder leek te zeggen. "Ik ben gewoon zo bang', flapte Poeh eruit.   "Zo angstig. Ik heb het gevoel dat het niet beter wordt, alleen maar erger. Mensen zijn boos, omdat ze zo bang zijn, en ze keren zich tegen elkaar; en er lijkt geen oplossing te zijn; ik maak me zorgen over mijn vrienden en de mensen van wie ik hou. Ik zou hen zo graag allemaal een knuffel geven. Oh, Knorretje, ik ben zo bang en kan je niet vertellen hoe erg. Ik wou dat het niet zo was." Diep in gedachten luisterde Knorretje naar zijn vriend terwijl hij tussen de takken van de bomen in het ‘Hundred Acre’ bos naar de blauwe lucht keek. "Ik ben hier', zei hij eenvoudig. "Ik hoor je, Poeh. En ik ben hier." Poeh stond perplex.   "Maar ... ga je me niet vertellen dat ik niet z...

Het was een horror, eindeloos, onmogelijk. Uur na uur zaten families ineengedoken in hun huizen in de hoop gered te worden van de Hamas terroristen die door hun steden en dorpen stroomden. Gezinnen werden in koelen bloede afgeslacht. In één huis schoot een terrorist de ouders dood, nam de mobiele telefoon van een kind en begon het allemaal in een livestream uit te zenden op hun Facebook-account. Omas in rolstoelen werden naar wachtende voertuigen gesleept die klaar stonden om hen als gijzelaars naar Gaza te rijden. Toen kwamen de moeders met baby's. Hamas circuleerde videos op sociale media. Op een daarvan vraagt een Israëlisch kind aan zijn moeder of de terroristen hen gaan vermoorden. “Ze zeiden van niet," antwoordde de moeder toen ze naar buiten werden gebracht voor een onbekend lot. De stroom video's hield niet op.  Het lichaam van een IDF-soldaat werd geparadeerd in Gaza. Een ontvoerde jonge, bloedende vrouw werd aangekomen in de Gazastrook aan het haar uit een ...

Gisteren werd ik om 6.30 uur gewekt door het geluid van verre sirenes. Er waren er een paar, dus het was niet zo eenvoudig om het golvende geluid van het luchtalarm het opkomst en ondergang van het gejammer van de sirene te onderscheiden. “Is dat ...? ” vroeg ik en ging rechtop in bed zitten. “Nee,” zei mijn man. “Dat kan het niet zijn. ” Maar een paar ogenblikken later hoorden we een hele harde boem, en daarna nog een. We grepen naar onze telefoons en zagen meteen tientallen Code rood waarschuwingen uit het hele zuiden en het centrale deel van Israël verschijnen, de ene na de andere: Sderot, Hod Hasharon, Ashkelon, Petah Tikva, Ashdod en plaatsen waar ik nog nooit van had gehoord. Op de nieuwspagina's van de Israëlische pers was nog niets te zien. Het was zaterdag, en de journalisten werkten niet op de ochtend van laatste dag van Soekot. “Is het oorlog?” vroeg ik.   De explosies bleven maar komen en we stonden op uit bed toen er een hele grote explosie kwam. Sindsdie...

Paul Dijkema, een 24-jarige student uit Groningen, en de 18-jarige Seth van der Bijl, net geslaagd voor zijn middelbare school opleiding, stonden te popelen om mee te helpen met de door Ds. Kazoura georganiseerde zomerkampen in Rama, Israël. De Gaza oorlog gooide echter roet in het eten, en Sara van Oordt moest hen vertellen dat hun reis niet door kon gaan. Gelukkig kon zij de jongemannen een goed alternatief bieden: tien dagen meehelpen op het Hineni Centrum in Jeruzalem. Daar hoefden zij niet lang over na te denken. "Hier ben ik!" was hun antwoord.   's Morgens had ik me af zitten vragen waarom twee van onze gastenkamers nog steeds leeg stonden. Twee uur later gaf Sara's telefoontje het antwoord. Ondanks de spanningen en Israëls veiligheidssituatie waren de jongens bereid om te komen helpen, en hun ouders stonden achter hen. Juist in deze moeilijk tijd was hun komst een enorme zegen en bemoediging voor de mensen die ze op straat, in de tram of bus en ...

"Leef voor jezelf en je leeft voor niets. Leef voor anderen en je zult opnieuw leven." Bob Marley De tagliet reis naar Israël was voor Max Steinberg een onvergetelijke ervaring geweest en hij wist gewoon dat hij terug moest. Terwijl zijn ouders, broer en zus in Amerika achterbleven maakte Max in 2012 Alija. Ondanks zijn gebrekkige Hebreeuws lukte het de doortastende jongeman zelfs bij de IDF Golani Brigade te komen. Een soldaat die geen familie in Israël heeft wordt een chajal boded genoemd. Lang hoefde Max niet alleen te zijn, want al snel werd hij door diverse families 'geadopteerd'. Vanwege zijn uitstekende prestaties als scherpschutter van een elite eenheid kreeg hij verschillende oorkondes. Max beschouwde het getal 13 als zijn geluksnummer omdat hij bij de lichting van augustus 2013 zat van het 13e bataljon van de Golani Brigade. Op zijn snowboard stond ook nummer dertien. Maar op die dertiende dag van Operatie "Protective Edge" was Max...