TSUR TSINA

door Sarah Tuttle-Singer  Times of Israel Hier is iets wat je moet begrijpen over Israëli's: Hoewel we een van de sterkste legers ter wereld hebben, hebben we nog nooit een dag van vrede gekend sinds ons ontstaan, en die angst is echt en doet iets met ons. En voor degenen die zeggen dat “Israël geen echte veiligheidszorgen heeft”, zeg eens: heb je ooit tijdens een kop koffie met een Israëlische gezeten en haar gevraagd hoe het is om onder raketbeschietingen te leven, of met de knagende angst dat je opgeblazen of in je rug gestoken wordt, of als een lappenpop door de lucht geslingerd wordt met de brute impact van een auto die doelbewust op je inrijdt? Heb je in de ogen gekeken van een Nova overlevende die zich net als in de Holocaust onder een stapel lichamen verstopte - die zich verstopte onder de stank van bloed en verbrand vlees en urine, alleen maar om te overleven?  Heb je in de ogen gekeken van de moeders en vaders van gijzelaars in terreurtunnels, de ouders die weige...

Het was een horror, eindeloos, onmogelijk. Uur na uur zaten families ineengedoken in hun huizen in de hoop gered te worden van de Hamas terroristen die door hun steden en dorpen stroomden. Gezinnen werden in koelen bloede afgeslacht. In één huis schoot een terrorist de ouders dood, nam de mobiele telefoon van een kind en begon het allemaal in een livestream uit te zenden op hun Facebook-account. Omas in rolstoelen werden naar wachtende voertuigen gesleept die klaar stonden om hen als gijzelaars naar Gaza te rijden. Toen kwamen de moeders met baby's. Hamas circuleerde videos op sociale media. Op een daarvan vraagt een Israëlisch kind aan zijn moeder of de terroristen hen gaan vermoorden. “Ze zeiden van niet," antwoordde de moeder toen ze naar buiten werden gebracht voor een onbekend lot. De stroom video's hield niet op.  Het lichaam van een IDF-soldaat werd geparadeerd in Gaza. Een ontvoerde jonge, bloedende vrouw werd aangekomen in de Gazastrook aan het haar uit een ...

Gisteren werd ik om 6.30 uur gewekt door het geluid van verre sirenes. Er waren er een paar, dus het was niet zo eenvoudig om het golvende geluid van het luchtalarm het opkomst en ondergang van het gejammer van de sirene te onderscheiden. “Is dat ...? ” vroeg ik en ging rechtop in bed zitten. “Nee,” zei mijn man. “Dat kan het niet zijn. ” Maar een paar ogenblikken later hoorden we een hele harde boem, en daarna nog een. We grepen naar onze telefoons en zagen meteen tientallen Code rood waarschuwingen uit het hele zuiden en het centrale deel van Israël verschijnen, de ene na de andere: Sderot, Hod Hasharon, Ashkelon, Petah Tikva, Ashdod en plaatsen waar ik nog nooit van had gehoord. Op de nieuwspagina's van de Israëlische pers was nog niets te zien. Het was zaterdag, en de journalisten werkten niet op de ochtend van laatste dag van Soekot. “Is het oorlog?” vroeg ik.   De explosies bleven maar komen en we stonden op uit bed toen er een hele grote explosie kwam. Sindsdie...