TSUR TSINA

1 april Nu is niet de tijd voor 1 april grappen, maar we genieten van de vaak gekke en hilarische dingen die op Facebook en Whatsapp geplaatst worden. Later dan gewoonlijk kregen we pas te horen of we vandaag wel of niet moesten rijden. De balagan op het stadhuis is groter dan ooit vanwege het onderlinge geruzie tussen afdelingen en de naderende Pesach vakantie. Rond 11 uur waren we present om de 260 maaltijden op te halen – een deel voor Ramot en de ander voor Kiryat Menachem. Vlakbij Hineni werden we door de politie aangehouden en kon ik vol trots het formulier laten zien. “Wat zijn jullie van elkaar?” wilde de agent weten. “Echtpaar?” Hij noteerde mijn identiteitsnummer en herinnerde ons aan de regels: je mag niemand een lift geven, ook geen buurtjes! Vandaag was alleen de vaste staf van drie vrijwilligers present die vandaag weer heel hard werkten, te zien aan de rij met maaltijden die al klaar stonden om weggebracht te worden.  Het paste allemaal ...

„Gottes Worte sind starke Felsen in der Wüste, Felsen, aus denen Quellen fließen, damit die Seele nicht verdurstet.“ Dorothea Unbehend “Gods woorden zijn sterke rotsen in de woestijn; rotsen waarui bronnen vloeien, zodat de ziel niet van dorst sterft.” Dorothea Unbehend Ursula, een Duitse Hineni vrijwilligster die niet meer naar Duitsland kan vliegen en dus voorlopig in Israel moet blijven, gaf ons vandaag deze mooie bemoediging.   Gisteren hoefden we niet te rijden, maar de Hineni vrijwilligers waren ondanks dat hard aan het werk en maakten heel wat maaltijden klaar. Het duurde vandaag een tijdje voordat Kochava de uiteindelijke bestelling van het stadhuis kreeg (die haar voortdurend gek maken met veranderingen). “Twee bestellingen,” texte zij. “Een in Pisgat Zeev en een in Gilo.” “We komen eraan!” texte ik terug. Onderweg passeerden we twee politie checkpunten en zien een toename van automobilisten die door de politie worden aangehouden. De bekeuringen l...

29 maart “Je bent veel te vroeg!” begroette Chana mij toen we rond 11 uur op de stoep stonden. “Het is nog niet klaar!” Dat was me ook al opgevallen toen we beneden het restaurant binnenkwamen en we de vrijwilligers zagen rondhangen. De voorgaande dagen stonden de stapels bakjes al klaar, maar nu moest de kok in zijn eentje ploeteren om alles klaar te krijgen. Een van de Nederlandse vrijwilligers was op weg naar Hineni aangehouden door de politie. Hij had geen vergunning om op straat te zijn en het feit dat hij bij Hineni ging helpen was geen excuus – hij moest terug. Op weg naar het centrum zagen we ook een politiefuik aan de andere kant van de straat. Ze waren duidelijk op zoek naar iemand, misschien wel een virusdrager die ontsnapt was uit de quarantaine. De afgelopen dagen heeft de politie verschillenden mensen gearresteerd en bekeuringen uitgedeeld aan mensen die de nieuwe regels overtraden of tegen de wet ingingen. Terwijl wij wachten tot de maaltijden klaar...

26 maart, 2020 Wij hadden dan wel een ‘vrije’ dag gister, maar Benjamin heeft bijna de hele dag aan de telefoon gehangen. Hij klonk helemaal schor toen hij ons gisteravond belde. Door de onenigheid en rivaliteit binnen het ministerie van sociale zaken leek het er op dat de bejaarden en Holocaust overlevenden tussen de wal en het schip zouden vallen. Dankzij Benjamin, hun pleitbezorger, konden we vandaag toch weer maaltijden rondbrengen. Het moment dat hij het groene licht kreeg stroomden de aanvragen binnen. De grootste hoeveelheid moest hij afketsen, want Hineni is maar een klein restaurant met een beperkte staf, dat door vrijwilligers draaiende wordt gehouden. Jose en haar zoon Joni kwamen als extra chauffeurs terwijl Jannie (ICEJ-Aid) opnieuw twee collega vrijwilligers had georganiseerd die meehielpen de maaltijden klaar te maken. Zij waren allang blij dat ze een goede reden hadden om even uit huis te zijn en vonden het geweldig om te kunnen meehelpen. Op we...

24 maart Vroeg in de morgen stuurde Kochava (van het Hineni kantoor) mij de lijst van vandaag per Whatsapp door. Dat gaf mij tijd om de nieuwe contactpersonen in de stadig groeiende Hineni telefoongroep te zetten en het nieuwe adres op te zoeken. Rond 10.30 uur waren de maaltijden weer klaar om rondgebracht te worden. Fijn om twee nieuwe gezichten te zijn die de twee ‘vaste’ dames kwamen helpen. Armon haNatsiv was het eerst aan de beurt met een nieuw adres: Beit Canada – een absorptiecentrum voor nieuwe immigranten. 200 maaltijden! Het probleem was dat de contactpersoon haar telefoon niet opnam en de bewaker het hek niet wilde opendoen! Dus reden we maar naar het volgende adres, waar de contactpersoon verbaasd opkeek dat we 30 maaltijden kwamen brengen. “Zoveel hebben we niet nodig. Drie misschien? Ik heb geen ruimte in mijn koelkast voor zoveel eten…” “O.k., ik geef jullie 10 stuks en de rest nemen we mee terug naar Hineni.” In de tussentijd had Kocha...

23 maart 2020 We zijn dankbaar dat het weer een beetje aangenamer is, wat het rondrijden ook wat plezieriger maakt. Kochava en Benjamin moesten vandaag weer op hun tenen lopen omdat het ministerie van welzijn meer en meer bestellingen deed, en de aantallen bleven veranderen. Ze werden er helemaal dol van.  De huidige twee NL en een Duitse vrijwilligers lieten het allemaal maar een beetje over zich heenkomen en bleven rustig doorgaan met het vullen van de plastic bakjes – tot het eten op was. Na een rustige start reden we weer naar het centrum waar de grootste bestelling voor vandaag – 135 maaltijden al klaar stond. Terwijl we de auto begonnen vol te laden besloten we dat we nog wel meer bestellingen konden meenemen. Na 290 maaltijden, verdeeld over zakken van 10, zat de auto echt bomvol! Het adres in Kiryat haYovel dat we gisteren hadden overgeslagen lag niet ver van ons huis. Ilana was heel blij dat we kwamen. “Twee meter afstandhouden!” begroette zij mij voor de ho...

22 maart 2020 De sociale media staat bol van de humoristische cartoons, grapjes en van alles en nog wat met verband houdt met de virus-crisis. Soms loop je tegen een ‘schat’ aan, zoals dit verhaal wat Tami, een Israëlische vrouw overkwam. “Moest naar Jeruzalem om een voedselvoorraad naar mijn moeder te brengen. Op de terugweg, op snelweg no. 1, moest ik aan de kant. De politieman vroeg: “Alles o.k? Heb je een of ander noodgeval of iets urgents waardoor je moet rijden?” “Ik heb mijn oude moeder eten gebracht voor de Sjabbat en komende dagen,” antwoordde Tami. De politieagent loopt naar de auto en haalt er een boeket bloemen uit. “Alsjeblieft,” zegt hij.   “Voordat ik vanmorgen aan mijn dienst begon heb ik een aantal boeketten gekocht om aan mensen te geven als ik ze moet aanhouden en ze hartverwarmende verhalen vertellen waarom ze moeten rijden.” “Ah, wat jammer dat ik al het eten al heb weggebracht. Ik ben op weg naar huis!” “Is o.k. Luister! Niet terwijl je aan...