Voor een tijd als deze - deel 11

1 april

Nu is niet de tijd voor 1 april grappen, maar we genieten van de vaak gekke en hilarische dingen die op Facebook en Whatsapp geplaatst worden.

Later dan gewoonlijk kregen we pas te horen of we vandaag wel of niet moesten rijden. De balagan op het stadhuis is groter dan ooit vanwege het onderlinge geruzie tussen afdelingen en de naderende Pesach vakantie.

Rond 11 uur waren we present om de 260 maaltijden op te halen – een deel voor Ramot en de ander voor Kiryat Menachem.

Vlakbij Hineni werden we door de politie aangehouden en kon ik vol trots het formulier laten zien. “Wat zijn jullie van elkaar?” wilde de agent weten. “Echtpaar?” Hij noteerde mijn identiteitsnummer en herinnerde ons aan de regels: je mag niemand een lift geven, ook geen buurtjes!

Vandaag was alleen de vaste staf van drie vrijwilligers present die vandaag weer heel hard werkten, te zien aan de rij met maaltijden die al klaar stonden om weggebracht te worden. 

Het paste allemaal maar net in de auto, want we wilden niet twee keer moeten rijden.

Als het goed is (in Israel weet je het maar nooit) dan krijgt Benjamin morgen rond het middaguur alle spullen voor de Pesach pakketten aangeleverd en gaan ze meteen beginnen met inpakken. De komende dagen zullen we geen tijd hebben om ons te vervelen!

Het adres in Ramot was inmiddels bekend en we vonden het zonder de hulp van Waze. Ilana klonk erg gestrest, zoals veel mensen die verantwoordelijk zijn voor het welzijn van de ouderen onder hun hoede.

Het Nieuwe adres in Kiryat Menachem was gelukkig makkelijk te vinden. 

Het buurtcentrum in deze achterstandswijk was verlaten, op twee secretaresses na. Ori, onze contactpersoon, vroeg of we konden helpen de maaltijden bij individuele mensen rond te brengen (150 stuks!).

“Sorry, dat gaat niet,” zei ik. “We halen de maaltijden op en brengen ze weg in bulk, en dat is het.” Hij keek alsof hij nu voor een uitdaging stond. Tja, nu was het zijn probleem…

Wij hadden genoeg te doen thuis: de Hebreeuws/Russische flyer afmaken die bij de Pesach pakketten moest komen en de blogs bijwerken; en Facebook en zovele andere kleine dingen. We hebben het zo druk dat we absoluut geen tijd hebben om ons te vervelen!

Ook al blijft het aantal geïnfecteerde mensen in Israël nog steeds stijgen, wordt Israël beschouwd als een van de ‘veiligste’ landen tijdens deze crisis.

Afgelopen dinsdag overleed een weduwe met een 4-jarige tweeling aan het coronavirus. De burgemeester van Lod, waar ze vandaan kwam, deed een oproep en binnen 9 uur werd er € 460.000 opgehaald voor de twee meisjes, ondanks het feit dat 1 miljoen Israëlis nu werkeloos zijn en velen in grote financiële problemen zitten.

We moesten onze huisbaas mededelen dat wij slechts 2/3 van de huur konden betalen. “Geen probleem,” zei hij meteen. Een half uur later belde hij op: “We willen dat jullie voorlopig helemaal geen huur betalen. Laten we eerst maar eens zien hoe de situatie zich deze maand gaat ontwikkelen.”

Wow! We waren er stil en ontroerd van. En dat, lieve vrienden, is nu het HART van Israël.