Voor een tijd als deze - deel 13

5 April, 2020    deel 13

In de vorige blogpost schreef ik dat we van plan waren om vrijdag te beginnen met de aflevering van de Pesach dozen. Dondernacht nacht kreeg Wim echter diarree, en zo’n last van slijm dat hij ervan moest spugen. Gelukkig had hij geen koorts en ook geen last van korte adem, maar uiteraard waren we geschrokken. Vandaag de dag is het eerste wat in gedachten komt: is het corona? We vonden het naar om Hineni in de steek te laten, maar het kon helaas niet anders. Wim alleen thuislaten was geen optie.

Toen Wim de krant ophaalde kwam hij met een verrassing terug. Onze buurvrouw had van hun ziekenfonds een plantje gekregen en besloot het aan ons te geven! 

Terwijl tien (het maximum dat was toegestaan) ICEJ stafleden die ochtend keihard werkten om de Pesach dozen in te pakken, hadden wij een ‘luie’ ochtend. 

Waarschijnlijk had Wim de dag daarvoor iets gegeten wat niet helemaal goed meer was, en dat tesamen met een explosieve start van het allergie seizoen, had zo’n sterke reactie veroorzaakt. In de loop van de dag voelde hij zich weer helemaal de oude, waar we zo dankbaar voor waren!

Dus genoten we die vrijdag van een extra dagje vrij, want het was een hele drukke week geweest. Normaal gesproken ben ik bijna iedere dag thuis, maar nu het tegenovergestelde: zijn we iedere dag van huis en hang ik tijden aan de telefoon.

Staande blijven in deze nieuwe ‘normale’ dagen kost veel emotionele energie, merk ik.

Een wandeling naar de supermarkt bracht niets op. Er stonden veel mensen op de stoep te wachten om naar binnen te mogen, dus keerde ik me op mijn schreden terug. We hadden nog genoeg in huis tot zondag.

Ik begon aan de speciale wekelijkse nieuwsbrief van onze gemeente, die altijd meer tijd kost dan ik verwacht, maar het is zo’n vreugde om te mogen doen. Op Sjabbat was het klaar om per email en Facebook naar medegelovigen over de hele wereld verzonden te worden.

De sjaraav (hittegolf) maakte het weer zo aangenaam dat we koffie op het balkon konden drinken. Het hete weer breekt zondagmiddag, waarna de temperatuur zakt van 29 naar 18 graden. De nachttemperatuur zakt dan tot onder de 10 graden en ze voorspellen zelfs nog wat regen tegen het einde van de week.

Zondag morgen: we waren klaar voor een nieuwe week. Ik werd moe wakker, omdat ik de hele nacht (onderbewust)  bezig was geweest met het inladen van Hineni maaltijden en toen helemaal in de stress raakte vanwege al die Pesach dozen die we ook nog moesten afleveren…

Het duurde lang voordat Benjamin liet weten dat we konden komen, maar ze hadden nog geen distributielijst.

Terwijl we onderweg naar Hineni waren belde Kochava dat ze de maaltijden geannuleerd hadden. Lena, de coördinatrice van het stadhuis, had het waarschijnlijk te druk met de Pesach distributie. We vonden het naar voor al die mensen die vandaag geen maaltijd zouden krijgen, maar konden er niets aan doen.

Terwijl Wim in de auto bleef zitten, omdat er geen parkeerplaats was in de smalle straat, ging ik naar boven om wat foto’s te maken. De ICEJ vrijwilligers waren bezig de laatste 100 dozen (van de 650) te vullen. Tot mijn grote opluchting vertelde Benjamin dat 400 dozen al door contactpersonen waren opgehaald en afgeleverd bij behoeftige mensen in Jeruzalem.

inhoud van de Pesach pakketten. Folder met Ps. 91 in het Hebreeuws en Russisch. 

Doordat we nu geen maaltijden hoeven te rijden, hadden we tijd om wat boodschappen voor onszelf te halen. Ik wilde wat plantjes kopen voor een aantal contactpersonen die we hadden leren kennen de afgelopen week.

De deur van de plantenwinkel in Kiryat HaYovel was geblokkeerd en ik moest roepen naar de mensen achterin de winkel dat ik graag hulp wilde hebben. Een simpel kalanchoe plantje was belachelijk duur – NIS 50 – maar het goedkopere alternatief zou geen aantrekkelijk cadeau zijn geweest, dus moest het maar.

“Blijf niet in de deuropening wachten,” zei de eigenaar tegen me. “Ga ergens opzij staan. Hij droeg geen masker, ik wel, maar ik deed maar wat hij vroeg. Terwijl ik stond te wachten tot hij de vijf plantjes mooi had ingepakt, zag ik dat de nabijgelegen supermarkt mensen weigerde binnen te laten die geen mondmasker droegen. Misschien dat nu de regel van 10 klanten per keer niet langer geldt – zou wel prettig zijn.

Dit keer stond er geen rij wachtende mensen bij onze eigen super voor de deur. Sommigen droegen gezichtsmaskers of handschoenen, maar anderen daarentegen niets. We kochten de nodige dingen, maar eieren waren niet te krijgen. Sommige mensen staken hun hoofd binnen de deur en riepen: “Hebben jullie eieren?”

Nee, die waren er niet, dus gingen ze weer verder op eierenjacht. Dit jaar is er een groot tekort omdat mensen massaal hebben ingeslagen voor de Pesach. In plaats van gistproducten gebruiken de huisvrouwen nu ontzettend veel eieren in de gerechten. Sommige supermarkten verkopen een dozijn per klant, die dan minstens voor NIS 150 aan boodschappen moeten kopen.  

Ik was blij verbaasd te zien dat onze super nu maskers verkoopt. Raden waar die vandaan komen… China!