Voor een tijd als deze - deel 14

Maandag 6 April 11, 2020

Het voelde vreemd aan dat we vandaag weer niet voor Hineni hoefden te rijden. Daar voor in de plaats reden we naar Gilo om een voedselpakket af te leveren bij een ouder echtpaar van onze gemeente. Ze waren helemaal enthousiast toen ze zagen dat er dingen inzaten die ze vergeten waren te kopen.

De twee mannen van het Gilo Hostel waren ook verbaasd een telefoontje van ons te krijgen – niet om maaltijden af te leveren maar een kleine bemoediging. Toen Israel naar beneden kwam om de plantjes aan te nemen begon hij bijna te huilen, zo ontroerd was hij dit kleine blijk van onze waardering te ontvangen. (Wat ze zo hard nodig hebben!)

Dinsdag, 7 april ’20

Onze laatste Hineni rit voorlopig. Toen we aankwamen was de veel te kleine keukenstaf nog bezig de 70 doosjes te vullen. 

En moest iemand van het stadhuis ook nog 20 maaltijden hebben om persoonlijk af te leveren. Ze was duidelijk nieuwsgierig wie ik was en wat we deden, en vroeg of ze van Wim en mij een foto mocht maken. “Hoe lang wonen jullie al hier? Zijn jullie Joods?” Lena bedankte ons uitvoerig voor onze bereidwilligheid om de handen uit de mouwen te steken tijdens deze crisis.

 Onze ‘vriendin’ Galina in Pisgat Zeev was, zoals gewoonlijk, enthousiast om de maaltijden aan te nemen en blij verrast met het plantje. Onze laatste rit was naar het Golden Age huis in Ramot. Twee vrouwelijke IDF soldaten hadden een ‘checkpoint’ voor de hoofdingang gecreeerd, dus liet ik het plantje voor Yelena, onze kontakt persoon bij hen. Later stuurde ze me een foto van de plant met een groot hart en ‘todah!’ – bedankt!

Het verkeer was heel erg druk. We waren verpest door die stille wegen. Dit was de laatste dag dat mensen boodschappen konden doen en naar andere steden rijden (als ze een geldige reden hadden) vanwege de nog strengere restricties die met zonsondergang in zouden gaan. We passeerden verschillende checkpoints op de uitvalswegen, waardoor weer opstoppingen ontstonden. Een agent gebaarde ons te stoppen. “Waar komen jullie vandaan en waar gaan jullie naar toe?”

“We hebben maaltijden rondgebracht,” zei ik en liet hem ons ‘vrijwilligersbewijs’ zien. We mochten meteen doorrijden.  

“Wil je nog langs de winkel?” vroeg Wim op weg naar huis.

“Absoluut niet! Iedereen is gek vlak voor de Pesach!” Ik had mijn lesje wel geleerd om nooit vlak voor de Pesach naar de winkel te gaan. “Morgen loop ik wel naar de super. Heb ik meteen een excuus om even buiten te zijn.”

Het leek wel vrijdag, toen alle bussen rond 18.00 uur stopten – onderdeel van de pre-Pesach restricties om er zeker van te zijn dat ze mensen thuis zouden blijven. Normaal gesproken is het hele land in beweging – mensen reizen van hot naar her om de Pesach bij familie en vrienden door te brengen. Dit jaar wordt het een Pesach om nooit te vergeten!