Jeruzalem tijdens de Corona Crisis - deel 9

29 maart

“Je bent veel te vroeg!” begroette Chana mij toen we rond 11 uur op de stoep stonden. “Het is nog niet klaar!”

Dat was me ook al opgevallen toen we beneden het restaurant binnenkwamen en we de vrijwilligers zagen rondhangen. De voorgaande dagen stonden de stapels bakjes al klaar, maar nu moest de kok in zijn eentje ploeteren om alles klaar te krijgen. Een van de Nederlandse vrijwilligers was op weg naar Hineni aangehouden door de politie. Hij had geen vergunning om op straat te zijn en het feit dat hij bij Hineni ging helpen was geen excuus – hij moest terug.

Op weg naar het centrum zagen we ook een politiefuik aan de andere kant van de straat. Ze waren duidelijk op zoek naar iemand, misschien wel een virusdrager die ontsnapt was uit de quarantaine. De afgelopen dagen heeft de politie verschillenden mensen gearresteerd en bekeuringen uitgedeeld aan mensen die de nieuwe regels overtraden of tegen de wet ingingen.

Terwijl wij wachten tot de maaltijden klaar waren, interviewde ik Benjamin voor FB. Samen met de kantoor medewerksters Kochava en Channa was Benjamin voortdurend aan de telefoon met overheidsambten om vergunningen te krijgen om door te kunnen blijven werken. En dan wel vergunningen voor zijn personeelsleden EN de vrijwilligers (waaronder wij en onze auto).  Het ziet er naar uit dat de boel volledig wordt stilgezet omdat een groot deel van de bevolking (Orthodoxe Joden en Arabieren) zich niet aan de restricties houdt.

Het is ook erg moeilijk, want de Joden bereiden zich voor op Pesach en de Arabieren op de Ramadan. De christelijke bevolking heeft gelukkig niet al te veel speciale voorbereidingen voor Goede Vrijdag en Pasen omdat die dagen geen speciale maaltijden hebben.  

11.45 uur waren we klaar om te vertrekken – vandaag slechts twee adressen.

Nadat we bij Canada Hostel in Armon haNatsiv 130 maaltijden hadden afgeleverd reden we opnieuw naar Gilo waar een gezinsvervangend tehuis 90 maaltijden kreeg. Roslyn, de huisvader en zijn assistent, Israel, uitten hun grote dank in een korte video. Later stuurden ze een text dat ze alle maaltijden al rondgedeeld hadden.

“We kunnen de vergunningen krijgen,” texte Kochama, “maar daarvoor heb ik jullie identiteitsnummers en kentekennummer zo snel mogelijk hebben.” Dat was goed nieuws. Het was een hele toer om de ICEJ-vrijwilligers die ook wilden komen helpen te pakken te krijgen!

Onze buurtsuper was weer lekker druk. Sommige mensen droegen mondmaskers, anderen alleen maar plastic handschoenen. De winkel begint zo langzamerhand de meeste producten “kosjer lePesach’ te verkopen.

Ik heb in Israel niet gemerkt dat mensen toiletpapier hoeveelheden inslaan. Ze zijn w.s. veel te druk bezig om financieel hun hoofd boven water te houden en daarbij ook nog op de Pesach voor te bereiden.

A.s. woensdag moeten we de duur betalen en hebben besloten onze huisbaas te vragen of we 2/3 van het huurbedrag mogen betalen, anders hebben we niet genoeg om van te leven. We zijn dankbaar dat Wim een klein pensioentje ontvangt, dat is meer dan de vele mensen die hun baan zijn kwijtgeraakt en nu helemaal geen inkomsten hebben.

In deze moeilijke, onzekere tijden, is het goed om onszelf te herinneren: