Jeruzalem tijdens de Corona Crisis - deel 8

26 maart, 2020

Wij hadden dan wel een ‘vrije’ dag gister, maar Benjamin heeft bijna de hele dag aan de telefoon gehangen. Hij klonk helemaal schor toen hij ons gisteravond belde.

Door de onenigheid en rivaliteit binnen het ministerie van sociale zaken leek het er op dat de bejaarden en Holocaust overlevenden tussen de wal en het schip zouden vallen. Dankzij Benjamin, hun pleitbezorger, konden we vandaag toch weer maaltijden rondbrengen.

Het moment dat hij het groene licht kreeg stroomden de aanvragen binnen. De grootste hoeveelheid moest hij afketsen, want Hineni is maar een klein restaurant met een beperkte staf, dat door vrijwilligers draaiende wordt gehouden.

Jose en haar zoon Joni kwamen als extra chauffeurs terwijl Jannie (ICEJ-Aid) opnieuw twee collega vrijwilligers had georganiseerd die meehielpen de maaltijden klaar te maken. Zij waren allang blij dat ze een goede reden hadden om even uit huis te zijn en vonden het geweldig om te kunnen meehelpen.

Op weg naar het centrum kwamen we in twee politie ’fuiken’ terecht - blijkbaar waren ze naar iemand op zoek. Gelukkig was het verkeer de rest van de weg heerlijk rustig.

Vele handen maken licht werk – de autos waren in een mum van tijd geladen. 

Jose nam de Armon haNatstiv levering van 200 maaltijden en wij reden in noordelijke richting, naar Pisgat Zeev.

“Ik heb helemaal geen 80 maaltijden nodig!” Zei Galina. “Ik heb een dubbele hoeveelheid maaltijden ontvangen het van stadsbestuur….”

Een paar telefoontjes later was het antwoord dat Galina de maaltijden MOEST aannemen.

In plaats daarvan belde Galina iemand van het Gemeenschapscentrum in de buurt die zou komen om de maaltijden op te halen en van daaruit verdelen. Tja, zo gaat dat in Israel…

Ons volgende adres was in Gilo aan de zuidkant van Jeruzalem.

Gilo Hostel was onderdeel van het buurthuis. Zij hadden 90 mensen op hun lijst opgebeld om te komen voor een warme maaltijd. Ruslan, een heel vriendelijke Rus, was heel erg dankbaar met de grote hoeveelheid.

“Kan ik jullie een kop koffie aanbieden?”

“Nee, dank je. We moeten naar huis.”

Het was heerlijk dat we al zo vroeg klaarwaren met de rit en daardoor tijd hadden om een pakje bij het postkantoor op te halen. Nadat ik een nummertje had getrokken moest ik buiten blijven wachten want er mochten niet meer dan twee mensen tegelijk in het postkantoor staan. De loketbeamte keek niet bepaald vrolijk. De glazenwand had nog een extra laag plastic gekregen en voor het loket stonden stoelen, zodat we op afstand bleven. Het was hierdoor een hele klus om mijn handtekening te zetten op het apparaat dat op de balie stond. Het pakje was voor een van onze gasten geweest; ze had al gezegd dat we het mochten houden: drop, chocola, koffie, koekjes….

Ons Hineni avontuur begon precies een week geleden. Wow, er is al zoveel gebeurd dat we het amper meer kunnen bijhouden.

Vannacht begint de zomertijd, en volgens de kalender zitten we nu officieel in de lente. Aan het gele stof te zien dat nu op de balkonstoelen ligt weten we dat ook het pollenseizoen in volle heftigheid is losgebarsten.

We zien uit naar een beetje rust en ontspanning de komende dagen.

Ik probeer ook een speciale editie uit te sturen van ons kerkblaadje. De zegeningen van het internet – wie had ooit kunnen denken dat we er zoveel gebruik van zouden maken, en eigenlijk niet meer zonder kunnen…