Een persoonlijke reflectie van ISRAEL21c's Editor, Nicky Blackburn, 8 oktober 2023

Gisteren werd ik om 6.30 uur gewekt door het geluid van verre sirenes. Er waren er een paar, dus het was niet zo eenvoudig om het golvende geluid van het luchtalarm het opkomst en ondergang van het gejammer van de sirene te onderscheiden.

“Is dat ...? ” vroeg ik en ging rechtop in bed zitten.

“Nee,” zei mijn man. “Dat kan het niet zijn. ”

Maar een paar ogenblikken later hoorden we een hele harde boem, en daarna nog een. We grepen naar onze telefoons en zagen meteen tientallen Code rood waarschuwingen uit het hele zuiden en het centrale deel van Israël verschijnen, de ene na de andere: Sderot, Hod Hasharon, Ashkelon, Petah Tikva, Ashdod en plaatsen waar ik nog nooit van had gehoord.

Op de nieuwspagina's van de Israëlische pers was nog niets te zien. Het was zaterdag, en de journalisten werkten niet op de ochtend van laatste dag van Soekot.

“Is het oorlog?” vroeg ik. 

De explosies bleven maar komen en we stonden op uit bed toen er een hele grote explosie kwam.

Sindsdien is niets meer hetzelfde geweest.  We zijn in oorlog. Een oorlog waar we, tot onze grote schok, totaal niet op voorbereid waren, hoewel het land er al jaren voor traint.  In eerste instantie dachten we dat het gewoon raketvuur was – iets dat Israël aan gewend is – hoewel er meer directe treffers waren dan normaal.

Geleidelijk begon nieuws binnen te druppelen over Hamas-terroristen die ongeveer twintig dorpen in het zuiden infiltreerden, evenals een muziekfestival in de woestijn.

De vreselijke realiteit begon toen echt tot ons door te dringen.

We brachten de dag door op onze telefoons en de televisie. Iedereen was in shock. Alle informatie die we hadden deelden we met anderen. Buren checkten bij buren, vrienden belden vrienden. Onze drie jongens kwamen allemaal thuis. En het nieuws werd steeds erger.  

Ik nam contact op met mijn collegas van ISRAEL21c.  Abby en Naama, vlakbij Jerusalem, waren veilig. Yulia, die in het zuiden woont, moest constant veiligheid zoeken voor de voortdurende raketaanvallen. Haar schuilplaats: het trappenhuis van haar flat.  Ben, de content manager, was net op bezoek in Tel Aviv toen dat werd aangevallen.

Het gaf hem ongewenste flashbacks aan de Golfoorlog en de jaren die hij in de buurt van Gaza doorbracht. 

Natalie, aan de kust, stond op het punt bloed te doneren. Zij, en talloze anderen werden afgewezen omdat de bloedbank overweldigd was met de respons en de aanloop niet aankon.

Het klinkt misschien vreemd, maar mijn eerste reactie, toen ik me realiseerde dat we in oorlog waren, was koken. Ik heb chili – iets warms en sterks gemaakt voor de ziel, en kipschnitzels – omdat er niets zo lekker is als verse schnitzel. Samen met mijn man kookten we een heleboel eten. Ik ben blij dat we dat gedaan hebben.

's Middags werd onze middelste zoon opgeroepen. Hij bracht een rugzak naar beneden en begon in te pakken. Wat pak je in als gaat vechten? Mijn hart kneep samen van angst.

Te snel, veel te snel bracht mijn man hem in onze auto naar het zuiden, richting Gaza. Een jonge knul nog, samen met duizenden anderen, moet gaat vechten. En alle angsten van moeders en vaders, zussen en broers, vrienden en relaties die met hen meegaan.

Ik ging met de hond wandelen. Wat kun je anders doen dan doorgaan?

Toen ik terugkwam, hoorde ik dat de dochter van een naaste buur, de zus van de beste vriend van mijn jongste zoon, was gedood bij een aanval op een legerbasis in het zuiden.  En toen we naar hen toegingen om het gezin te troosten, hoorden we dat een ander kind uit ons kleine dorp door Hamas was ontvoerd.

Gisteren (zaterdag, 7 oktober) was een donkere, donkere dag in Israël. Een dag als geen ander.

De Hamas aanval verraste Israël volledig en er worden al veel vragen gesteld over hoe dit kon gebeuren.

Er zijn momenteel meer dan 1.800 Israëli's gewond, velen kritisch, en het aantal doden bedraagt 300. [9 oktober: inmiddels meer dan 700 en bijna 3000 gewonden]. Iedereen weet dat deze cijfers zullen stijgen. Geen idee hoe het de bezetting van ons ISRAEL21c zal beïnvloeden.

Zo'n aanval hebben we nog nooit meegemaakt. Het is Israëls 9/11. En de resulterende oorlog kan nog lang doorgaan.  Maar een ding dat ik wel weet, is dat Israëli's veerkrachtig zijn. In een crisis vormen ze een front en beschermen ze elkaar. 

Vanmorgen vroeg ging ik naar de supermarkt om wat benodigdheden te kopen. Het was daar een puinhoop, enorme rijen voor de kassa’s en lege schappen. Een dergelijke situatie kan ik me voorstellen als er in Amerika een orkaan verwacht wordt. Voor mij, in de hele lange rij, stond een oudere man en vrouw met een kar die hoog opgestapeld was met voedsel. Toen ik kort daarna het dorp uitreed, zag ik dat ze langs de kant van de weg waren gestopt en hun tassen gaven aan de soldaten die bij de ingang waren gestationeerd om de gemeenschap te beschermen.

Dit is Israël in een crisis.

De verdeeldheid van het afgelopen jaar over de justitiële herziening heeft een fundamentele breuk in de Israëlische samenleving veroorzaakt, en het is meer dan waarschijnlijk dat Hamas hierdoor de kans kreeg. Maar de Israëli's sluiten de gelederen al. Ze beginnen al schouder aan schouder te staan.

Wij blijven doorgaan om jullie de verhalen van het volk van Israël te brengen, om u te vertellen over de opmerkelijke mensen die proberen het leven beter te maken, zelfs in deze moeilijkste tijden.

Israël is een land dat barst van creativiteit en innovatie, het is een vreugdevolle plek waar mensen het leven vieren. Maar er is een keerzijde die ons net zo goed definieert en de goede tijden intensiveert - de strijd om te overleven in vijandig gebied, waar buren gezworen vijanden zijn. Dit is de huidige situatie.

Vanmiddag ga ik naar de begrafenis van een 19-jarige. Ik hoop met heel mijn hart dat dit de laatste is.

Link naar het oorspronkelijke artikel:  Engelse artikel