TSUR TSINA

Schrijfster Rivkah Lambert Adler geeft les aan volwassenen en woont in Israel. Dit is een artikel van haar blog: https://bataliyah.blogspot.com/   Mijn brein op dag 16 van oorlog Ik heb bevroren broccoli nodig en ik zou tien hoofdstukken van Tehillim (Psalmen) moeten zeggen. De wasmand loopt over en de beelden van verbrande lichamen die ik per ongeluk op sociale media zag, zijn in mijn netvlies gebrand. Onze veilige kamer moet aangevuld worden met flessenwater en niet-bederfelijk voedsel en hoe zal het leven veranderen als Moshiach (de Messiaanse Verlosser) komt? Ik leer meer Thora dan ooit tevoren en misschien kan ik deze week op donderdagmiddag challah-rollen maken voor chayalim (soldaten). We hebben melk nodig en hoe zal ik reageren als een van de geïdentificeerde lichamen iemand is die ik persoonlijk ken? Ik moet een werkdeadline halen en als ik tijdens deze oorlog al kiddush Hashem (als Jood in het Land van Israël) sterf, wat zal mijn ziel dan ervaren? I...

"Knorretje?" zei Winnie de Poeh. "Ja?" zei Knorretje. "Ik ben bang', zei Poeh. Even was er stilte. "Wil je erover praten?" vroeg Knorretje toen Poeh niets verder leek te zeggen. "Ik ben gewoon zo bang', flapte Poeh eruit.   "Zo angstig. Ik heb het gevoel dat het niet beter wordt, alleen maar erger. Mensen zijn boos, omdat ze zo bang zijn, en ze keren zich tegen elkaar; en er lijkt geen oplossing te zijn; ik maak me zorgen over mijn vrienden en de mensen van wie ik hou. Ik zou hen zo graag allemaal een knuffel geven. Oh, Knorretje, ik ben zo bang en kan je niet vertellen hoe erg. Ik wou dat het niet zo was." Diep in gedachten luisterde Knorretje naar zijn vriend terwijl hij tussen de takken van de bomen in het ‘Hundred Acre’ bos naar de blauwe lucht keek. "Ik ben hier', zei hij eenvoudig. "Ik hoor je, Poeh. En ik ben hier." Poeh stond perplex.   "Maar ... ga je me niet vertellen dat ik niet z...

Het was een horror, eindeloos, onmogelijk. Uur na uur zaten families ineengedoken in hun huizen in de hoop gered te worden van de Hamas terroristen die door hun steden en dorpen stroomden. Gezinnen werden in koelen bloede afgeslacht. In één huis schoot een terrorist de ouders dood, nam de mobiele telefoon van een kind en begon het allemaal in een livestream uit te zenden op hun Facebook-account. Omas in rolstoelen werden naar wachtende voertuigen gesleept die klaar stonden om hen als gijzelaars naar Gaza te rijden. Toen kwamen de moeders met baby's. Hamas circuleerde videos op sociale media. Op een daarvan vraagt een Israëlisch kind aan zijn moeder of de terroristen hen gaan vermoorden. “Ze zeiden van niet," antwoordde de moeder toen ze naar buiten werden gebracht voor een onbekend lot. De stroom video's hield niet op.  Het lichaam van een IDF-soldaat werd geparadeerd in Gaza. Een ontvoerde jonge, bloedende vrouw werd aangekomen in de Gazastrook aan het haar uit een ...

Gisteren werd ik om 6.30 uur gewekt door het geluid van verre sirenes. Er waren er een paar, dus het was niet zo eenvoudig om het golvende geluid van het luchtalarm het opkomst en ondergang van het gejammer van de sirene te onderscheiden. “Is dat ...? ” vroeg ik en ging rechtop in bed zitten. “Nee,” zei mijn man. “Dat kan het niet zijn. ” Maar een paar ogenblikken later hoorden we een hele harde boem, en daarna nog een. We grepen naar onze telefoons en zagen meteen tientallen Code rood waarschuwingen uit het hele zuiden en het centrale deel van Israël verschijnen, de ene na de andere: Sderot, Hod Hasharon, Ashkelon, Petah Tikva, Ashdod en plaatsen waar ik nog nooit van had gehoord. Op de nieuwspagina's van de Israëlische pers was nog niets te zien. Het was zaterdag, en de journalisten werkten niet op de ochtend van laatste dag van Soekot. “Is het oorlog?” vroeg ik.   De explosies bleven maar komen en we stonden op uit bed toen er een hele grote explosie kwam. Sindsdie...