Beit Avraham tour naar Shiloh

BEIT AVRAHAM ~  EEN BIJBELSE TOUR DOOR ISRAEL ~  Shomron (Samaria)

Maandag 12 mei, 2014, kregen we van Will Setz, onze gids, eerst een visuele uitleg over de topografie van het gebied waar we vandaag doorheen zouden rijden: de zgn. "Derech haGav"- de 'weg van de rug' die helemaal van het Libanon gebergte in het noorden tot aan de Rode Zee in het zuiden loopt. Op deze route liggen hoge bergentoppen die het Bijbelse 'hartland' vormen. Op die bergen gaf God Zijn volk vele beloften: zo liggen Beit El (Bethel) en Hebron b.v. op 1000 meter hoogte en Jeruzalem rond de 865 meter.

 Via de Golomb (deel van de oude Bijbelse route van Jeruzalem naar Gaza (Aza) reden we via de Begin Boulevard naar Pisgat Zeev waar we op de rotonde na het checkpoint een korte uitleg over het gebied kregen dat aan de stam Benjamin was toegewezen. Jacob noemde zijn zoon Benjamin een "verscheurende wolf", vandaar dat je op diverse punten een bord met een wolf ziet staan. We zaten nu 'achter' de muur, die momenteel zo'n 60% van Israël beschermd tegen terroristen aanvallen.

Geva Binyamin (de heuvel van Benjamin) wordt ook wel Adam genoemd (zie Jozua 18:24). Het ligt tussen het Arabische Jabah en Mikhmus (Geva en Michmas).

Zo'n 839 meter boven het zeeniveau is Gibeah (van Saul), Tel el-Ful (bonenheuvel) in het Arabisch. Gibeah was een belangrijke Bijbelse plaats. Richteren 19-21 beschrijft het verhaal van de bijvrouw van de Leviet, waarna alle Benjamieten werden uitgemoord. Israëli's eerste koning, Saul, regeerde 38 jaar vanuit Gibeah (1 Samuel 8-31). Tijdens het verdeelde koninkrijk wordt deze stad door diverse profeten genoemd (Hosea 5:8-10; Jesaja 10:29). 

Tijdens de slag om Jeruzalem in 70 AD sloeg het 10^e Romeinse legioen haar tenten hier op. Van 1948-1967 was dit gebied in handen van de Jordaniërs, en koning Hoessein was begonnen op deze plek (waar koning Saul geregeerd had) een zomerpaleis te bouwen. Het is nooit afgekomen omdat Israël het gebied tijdens de 6-daagse oorlog heroverde.

Rijdend op weg no. 437, passeerden we net buiten Gibeah de stenen muren van "Kubur Bani Yirsae'il" – "de graven van de Kinderen van Israël" die zo'n 2000 jaar oud zijn. Archeologen en Bijbelonderzoekers geloven dat het graf van Rachel zich hier bevindt, en niet bij Bethlehem. (Genesis 35:19). Jozua 18:23 noemt het stadje Farah, dat soms

ook Efrat werd genoemd (het had dezelfde Hebreeuwse wortel) Omdat het stadje in een gebied van gerst en graan lag werd het (zoals vele andere steden in Israël) Beit Lechem (broodhuis) genoemd.

De Arabische naam heeft uiteindelijk de Hebreeuwse traditie bewaard. In de 19^e eeuw hebben de archeologen hierdoor veel Bijbelse plaatsen weten te lokaliseren. Kale heuvels dragen de geluiden heel ver. Het is daarom heel goed mogelijk dat wat Jeremia beschrijft in 31:15, het geklaag om Rachel in Rama te horen was.

graanvelden in de valleien

Boven de nederzetting Migron hadden we een prachtig uitzicht over de omgeving. In de verte zagen we Wadi Michmash liggen en lazen het verhaal van Jonathan en zijn wapendrager in 1 Samuel 10; 1 Samuel 13-14. De twee stenen tanden in het ravijn heetten Bozez (Filistijnse kant) en Seneh (Israëlische kant).

Volgens de Bijbel was Migron de plaats waar Saul met zijn 600 mannen hun tenten opsloegen en zich voorbereidden op de slag tegen de Filistijnen, die in Michmash gestationeerd waren, boven op de berg/ (1 Samuel 14:2) De wadi (droge rivierbedding) scheidde de Filistijnen van de Israelieten.

God gebruikte Jonathan's ogenschijnlijke zelfmoordaanval om de overwinning te behalen op de Filistijnen.  

Op 13 februari 1918 bereidden Britse troepen een aanval voor op de Turken die zich in Mikhmas (Michmash) hadden verschanst. De Engelse soldaten wisten dat er veel slachtoffers aan hun kant zouden vallen. 's Avonds zocht Majoor Gilbert in zijn Bijbel naar de naam die hem bekend voor kwam: Michmash. Hij vond het in 1 Samuel 13 en 14 en na het lezen ervan, besloot hij generaal Watson wakker te maken. Samen lazen ze de Schriftgedeelten door, en overtuigd dat het gebied nog niet veel veranderd zou zijn, werden scouts uitgestuurd. Zij vonden de pas, die licht bewaakt werd door de Turken.

In plaats van een hele brigade uit te zenden, stuurde de generaal 's nachts een infanterie eenheid via de pas, tussen Bozez en Seneh door, waarna ze Turkse wachtposten overmeesterden. De volgende ochtend dachten de Turkse soldaten dat ze door diverse Britse legereenheden omringd – in paniek vluchtten ze weg. Jonathans tactiek had een paar duizend jaar later opnieuw succes gehad.

Rond 11.00 uur was het koffietijd, waarna we via weg no. 60 verder noordwaarts trokken.

Deir Dibwan wordt officieel vertaald met: "het klooster van de Council" maar volgens Will was dit de plaats waar de profeet Elisa op weg is naar Bethel en door kinderen werd uitgescholden met "Kaalkop!" te lezen in 2 Koningen 2:23. (Twee beren verscheurden daarna 42 kinderen.)  Deir Dibwan (Doebie = beer in het Hebreeuws) – het klooster van de twee beren - veel aannemelijker.

Mizpah/mitzpeh is een wachttoren. We zagen er verschillende verspreid door het land staan. Vroeger werden ze tijdens de oogsttijd bewoond door families, maar ze hadden ook militaire functies, b.v. als ze op een stadsmuur gebouwd waren.

  

Weg no. 465 wordt ook wel de Trans-Samarian Highway genoemd. Deze oude weg van Sichem (Nabloes) naar Jeruzalem is een stuk verbeterd vergeleken met de foto uit 1911! 

Ma'aleh Levonah ligt links van deze weg, en betekent: "de Opgang van de wierook". Het gebied stond bekent voor de struiken die wit geurige hars afscheidden. Deze werd als wierook gebruikt werd in de Tabernakel in Shiloh, daar vlakbij. In Richteren 21:29 lezen we over een dorpje met diezelfde naam. (Het Arabische dorpje daar draagt nog diezelfde Bijbelse naam: Al-Lubban ash-Sharqiya (oost Levonah).

De Tapoeach kruising was gelukkig nu een open rotonde. Tijdens de Intifada waren hier heel strenge veiligheidsmaatregelen nodig om de Israëliërs te beschermen tegen de constante terreuraanslagen. Kfar Tappoe'ach is het dorpje dat dichtbij de grootste centrale kruising in de Westelijke Jordaanoever ligt. Van hieruit kan je naar alle delen van het land reizen. Jozua 12:4 spreekt ook over een dorpje Tapoe'ach (Appel). De velden waren van de stam Menashe, maar het dorp hoorde bij Efraim. Het ligt op de Hoofdweg van de Patriarchen, die ook Abraham, Izaäk en Jacob gebruikt hebben om naar het zuiden te reizen.

Op weg naar de berg Gerizim (bij Sichem) reden we door een langgerekt stadje: Huwara, dat bekend stond om zijn uitstekende automonteurs. We zagen dan ook ontelbare garages. Voor de Intifada werkten deze Arabieren bijna allemaal in Sichem (Nabloes). Toen de zaken (vanwege de terroristenaanslagen) steeds slechter gingen, begonnen deze automonteurs een eigen zaak – met groot succes! Will toeterde enthousiast toen hij iemand bij een waterpijpwinkel zag staan. "Daar gaan we op de terugweg even op bezoek," zei hij.

Via het Joodse dorp Beit Bracha (huis van de Zegen) reden we de steile weg omhoog naar de berg Gerizim (Jebel et-Tor). Het is de heilige berg van de zo'n 376 Samaritanen die hier nog wonen. De rest van hen wonen in Holon, in de buurt van Tel Aviv.

Tegenover Gerizim (886 meter) ligt de berg Ebal (938 meter), met daartussen Sichem (Nabloes). De Canaanitische/Israëlische stad heette Tel Balata – nu een berucht Arabisch 'vluchtelingen' kamp. Nadat de Israëlieten het Beloofde Land waren ingetrokken, had Mozes het volk opgedragen om de berg Gerizim te zegenen en de berg Ebal te vervloeken. (Deuteronomium 27:11-13.) Tijdens de Romeinse overheersing heette de antieke stad "Flavia Neapolis". De bevolking kon dat niet uitspreken, en maakte er 'Nabloes' van.

Aanschouwelijk onderwijs op Berg Gerazim, boven Sichem

Vanaf het prachtige uitzicht punt aten we ons meegebrachte lunchpakket op.

Gebied rechts is het oude Sychar

Boven op de berg bij Sichem stond een paleisachtig huis. Will vertelde dat dit door een Arabier gebouwd was die door de Golfoorlog zoveel geld aan Amerika had verdiend dat hij van gekkigheid niet wist wat hij er mee aan moest. Prachtige tuinen werden aangelegd, marmer uit Italië en Griekenland aangevoerd, om dit paleis te creëren. Op de terugweg naar beneden nog even poseren met een groepje Samartiaanse vrouwen en hun kinderen.

Een korte stop bij een prachtige bron—even snel een paar foto’s maken en weer verder.

Rond 14.00 uur werden we opgewacht door Will's Arabische vriend in Huwarah (Choewara), die ons verwelkomde met zoete 'modder' (bots) koffie. Zijn winkeltje met waterpijpen langs de kant van de weg had niet veel klandizie, maar hij genoot van ons bezoek. Het was een culturele belevenis om van het toilet boven de winkel gebruik te maken en de trap op te lopen die geen leuning/balustrade had.

Shilo (Tel Shiloh) ligt aan de rand van een vruchtbare vallei in zuid Samaria, aan de "Weg van de Patriarchen". Deze vallei vormt de geografische grens tussen Judea en Samaria. In Bijbelse tijden was Shiloh 369 jaar lang het geestelijke en administratieve centrum  van het Joodse volk. Jozua 18:1 verteld het verhaal hoe Jozua het lot werpt voor de verschillende stammen. Hier werd de Tabernakel opgericht en bad Hannah om een zoon (1 Samuel 1:3).

Will leidde ons rond de archeologische opgraving, we lazen de relevante Bijbelgedeelten en zagen een film met een nogal 'vrije' interpretatie over het gebied. In de Aramese tekst wordt geen "Shiloh" genoemd maar "Mashiach" – gezalfde.

Overal kan je antieke stukken aardewerk vinden

Tijdens de Byzantijnse periode, zo'n 1700 jaar geleden, werden er vier Christelijke kerken in de buurt van Tel Shiloh gebouwd. In 2006 werden tijdens opgravingen prachtige mozaïeken gevonden. De meest unieke (in een kerk) was een Davidsster.

Het was tijd om naar Jeruzalem terug te keren.

Via weg no. 437 reden we zuidwaarts, via de nieuwe weg door Beit Hanina naar de Begin Boulevard. Rond 17.00 uur werden we weer veilig thuis afgeleverd.

Wat een onvergetelijk dag hadden we achter de rug! Zoveel om over na te denken en na te genieten van alle foto's die we hadden gemaakt.

En de agenda erbij pakken voor wanneer we de Hebron tour kunnen plannen!