ZEVENTIG BIJZONDERE BOMEN

Ter nagedachtenis van Na’il Burkan

24 januari 2013

                                             

            Door Petra van der Zande

Nu bijna vijf jaar geleden, op 4 februari 2009, werd onze lieve pleegzoon Na’il Thuisgehaald. Hij werd 14 jaar.  Als rouwverwerking schreef ik het boek “Gewoon Doen”. Het ging over de 12 jaar dat wij het voorrecht hadden voor hem te mogen zorgen.

Voor het Joodse volk is het planten van een boom een teken van hoop, van leven. Mensen planten bomen voor uiteenlopende redenen; het orginele kado maakt daarbij ook Israel groener. In de laatste 100 jaar heeft het JNF (Joods Nationaal Fonds) meer dan 240 miljoen bomen geplant. Dit jaar werden ter gelegenheid van Tu b’shvat (verjaardag van de bomen) in Israel meer dan 600.000 jonge boompjes geplant.

Wim en ik begonnen te sparen voor een tuin met 100 bomen ter nagedachtenis van Na’il. Uiteindelijk besloten we het geld aan de Aid (Hulpverlenings) afdeling van de ICAJ (Internationale Christelijke Ambassade Jeruzalem) te geven.

Onze vriendin Diet werd gevraagd uit te kijken naar een geschikt Israelisch project. We wilden een organisatie zegenen met bomen, en tegelijkertijd een gedenkteken aan Na’il creeeren.

Diet vond twee bijzondere projecten in noord Israel, in de buurt van Kiryat Shmona.

De eerste was een regionale bijzonder onderwijs school. Zowel de staf als de kinderen bestond uit Joden, Arabische Moslims, Christenen en Druzen. Het andere project was een sociale werkplaats voor volwassenen. Ik werd er helemaal blij van. Het kon niet mooier. Precies wat we graag wilden.

Als je in Israel een donatie geeft, (en herinnert wilt worden), is het de gewoonte dat je ook een plakaat meeneemt. Voor beide projecten lieten we dus twee heel mooie bronskleurige wandborden maken.

Om 6.30 uur vertrokken Wim en ik op 24 januari 2013 richting Kiryat Shmona. Diet en Estera, een collega die een artikel ging schrijven over deze projecten voor Een Woord uit Jeruzalem, het blad van de ICAJ, gingen op eigen gelegenheid. Onze gasten, Peter en Jennifer, namen ook hun eigen auto. Zij wilden nog wat langer in Galilea blijven. De volgende dag was Tu B’Shvat, dus waren deze projecten heel toepasselijk.

Het weer was perfect: zonnig en droog. (Een week later was het heel koud en regen - onmogelijk om bomen te planten.) We waren dus dubbel gezegend!

Ook al genoten we van de lange reis, het bleef spannend of we wel op tijd zouden aankomen. De eerste ceremonie vond om 10.00 uur plaats!

Ofer Michaeli, die de projecten had voorgedragen, stond al te wachten bij Tsomet Koach (Koach kruising). Achter hem aan reden we naar de school.

Na die lange, drie urige reis, snakten we naar een kop koffie, maar daar was geen tijd voor. Ishai Adler, de directeur van de Shechafim School had haast. Hij verwelkomde ons in het Hebreeuws, Diet vertaalde naar het Engels, we mochten snel naar het toilet, en werden daarna rondgeleid door de school.

De Shechafim Regional Special Education School (regionale bijzon-der onderwijs school) valt onder de Mevo’ot Hermon Regional Council. De ongeveer 60 leerlingen hebben middelmatige tot ernstige cognitieve beper-kingen. Velen hebben daarbij ook nog motor- en sensorische problemen, zoals Cerebrale Palsy (spastisch), fysieke handicaps en slechtziendheid. Zes dagen per week gaan de kinderen (6 - 21 jaar) van 8.00 - 18.00 uur naar deze school. (Vrijdag tot 14.00 uur).

Ik voelde me meteen thuis. Toen onze pleegkinderen klein waren, gingen ze naar een zelfde soort school in Jeruzalem. Deze school echter was gezegend met heel veel ruimte, zowel binnen als buiten.

Dankzij een contributie van het JNF hadden ze een prachtig overdekte speelruimte met allerlei aangepaste toestellen. Er was een plantenkas waar de kinderen leerden voelen, ruiken en zelfs proeven, een kruidentuin en een mini kinderboerderij.

Om de privacy van de kinderen te beschermen mochten we geen foto’s nemen. Vandaar dat er ook geen foto is van het koortje dat ter ere van ons een lied zong.

Na een korte speech overhandigde Ishai ons een speciaal certificaat en een tas met zelfgemaakte kadootjes. Heel kostbaar!

Ik (Petra) mocht toen in het kort iets zeggen (in het Hebreeuws), waarna Ofer een door hem geschreven, ontroerende tekst voorlas. Ik realiseerde me dat deze man een diepe liefde voor deze bijzondere kinderen en hoorde later dat hij zich volledig voor hun welzijn inzet.

Een groot stuk grond was voorbereid om een gedeelte van de 40 citrusbomen te planten die we aan de school gegeven hadden. Zodra de rest van de struiken verwijderd waren, zou de rest geplant worden.

Geholpen door de staf, namen een aantal kinderen ook deel aan deze ontroerende gebeurtenis.

Ik snoof de frisse buitenlucht op en genoot van het prachtige uitzicht: de school is omgeven door bergen en ligt vlakbij een rivierbedding. Een staflid liet me vol trots een filmpje op zijn I-phone zien: als het regent, stroomt het water met luid geraas naar beneden.

Een bosrijk gedeelte was omgetoverd tot een park waar kinderen en staf van konden genieten. Windgongen (orgels), slingerpaadjes geschikt voor rolstoelen en grote wandelwagens, uit de rotsen gehouwen drinkplaatsen met kranen die de kinderen zelf kunnen openen - prachtig!

Langs het pad lagen grote stenen die door vrijwillige kunstenaars omgetoverd werden tot dierenafbeeldingen, zoals een olifant, een walvis, en meer. We maakten kennen met een kunstenaarsechtpaar (beiden in het onderwijs) die daar op vrijwillige basis aan het werk waren. Onze gast Peter, zelf een kunstenaar, was uiteraard zeer geinteresseerd in wat ze aan het doen waren. Het Israelische echtpaar vond het enig om Peter te ontmoeten.

Dit soort onverwachte, verrassende onmoetingen gebeuren heel vaak in Israel. Prachtig!

Het was tijd om afscheid te nemen van Ishai, en naar het volgende project te rijden. En we hadden nog steeds geen koffie gedronken! In Israel geeft men gasten voornamelijk water of frisdrank; het is niet gebruikelijk om koffie en/of thee te schenken.

Onderweg naar Kiryat Shmona konden Wim en ik onder het rijden snel een kop nescafe delen.

Het Rehabilitatieve Centrum (sociale werkplaats) bestond uit een laag gebouw dat omringd was door een tuin. De ruime binnenplaats zal vol mensen: gasten, kinderen van een lokale middelbare school die daar vrijwilligerswerk deden, en de volwassenen die er werkten.

Ofer introduceerde ons aan Sigal Kabas, de directrice van het centrum.

Ik stak mijn hand uit.

  “Ik wil geen hand,” zei Sigal. “Jullie zijn zulke bijzondere mensen - ik wil een hug (omhelzing).”

We werden als dierbare vrienden verwelkoomd.

Sigal had Diet gevraagd iets over ons te vertellen, dus had Diet voorgesteld op onze website te kijken. Zoals later bleek, had Sigal haar huiswerk goed gedaan.

Vanwege deze unieke gelegenheid was ook de burgemeester van Kiryat Shmona uitgenodigd. Wim en ik hadden de eer om Rabbijn Nissim Malka de hand te schudden. Sigal vroeg hem hoe het Judaisme denkt over mensen zoals wij: niet-Joden, die Israelische gehandicapte kinderen verzorgen. De burgemeester legde uit dat wij tot de ‘rechtvaardigen’ behoorden, de tzadiekiem.

Zittend aan de VIP tafel, die beladen was met allerlei cakes en gedroogde vruchten (ter ere van Tu Bs’hvat), werden Wim en ik opnieuw gezegend met prachtige zelfgemaakte geschenken. Op het ingelijste certificaat stond een gekleurde paraplu. “Dat zou Na’il prachtig gevonden hebben,” zei ik tegen Sigal.

  “Dat wist ik,” zei ze. “Ik had het gelezen op de website.”

De uitspraak aan het einde van dit artikel had Sigal ook op de oorkonde gezet. Ik was geraakt door haar liefde en zorg en de tijd die ze besteed had met het verdiepen in onze achtergrond.

Ofer’s Toespraak

 (Vrije vertaling uit het Hebreeuws)

 Vandaag planten we bomen ter nagedachtenis van een kleine jongen, Na’il Burkan, die veel te jong overleed.

Zijn familie is hier aanwezig: het echtpaar dat zijn pleegouders was: Wim en Petra van der Zande. We zijn blij jullie hier in de Shechafim School te kunnen verwelkomen. Deze school is voor kinderen met ontwikkelingsproblemen, die afkomstig zijn van alle religies die we hier in het noorden kennen.

Een kind is als een jong boompje; een jong boompje als een kind: in alle omstandigheden en gebeurtenissen maakt het mensen blij, en draagt hij bij aan de wereld om hem heen.

Zowel het kind als het boompje moet gecultiveerd worden; het heeft liefde en zorg nodig. Alleen dan kunnen ze groeien. Ze worden geacht vrucht te dragen, schaduw te geven en mooi te zijn. Maar ook een kind dat niet zijn potentieel bereikt, of zijn eindexamen haalt, en dat onze wereld verlaat - ook zo’n kind laat soms zijn kleine stempel op deze wereld achter.

Kijk: dit kleine kind zal vele, vele jaren herinnert worden.. De boompjes die we vandaag geplant hebben zullen grote vruchtbomen worden. Mooi en schaduwrijk. Iedereen die van deze bomen geniet zal een seconde, of een minuut aan dit kleine kind denken: Na’il Burkan, die stierf voor zijn tijd. Maar ook aan de bijzondere familie die deze bomen geschonken heeft aan kinderen en mensen met bijzondere noden. En op deze manier laat het kleine kind zijn ziel bij ons in Galilea achter. Voor altijd.              Ofer Michaeli     24-01-2013

Deze werkplaats had geld ontvangen voor 30 bomen. We werden uitgenodigd om samen met de burgemeester een boom te planten. De studenten waarmee we de shesek boom vasthielden zaten op de regionale middelbare school. Zo’n vier uur per week doen ze vrijwilligers werk op deze sociale werkplaats. Dit is een verplicht schoolonderdeel, en een prachtige manier om kinderen te leren zich dienstbaar te maken in de gemeenschap.

Terwijl de rest van de bomen geplant werden, gingen wij naar de binnenplaats om te ‘nasjen’ - (cake) eten.

Ook in dit Centrum voelden Wim en ik ons thuis - het deed ons denken aan de plek waar Nadia werkt, in Elwyn in Jerusalem.

Inmiddels was het bijna 13.00 uur geworden. In Sigal’s kantoor kregen we een VIP behandeling - voor ons werd er speciaal koffie gezet! Ofer vertelde hoe hij zo’n 20 jaar geleden in kontakt was gekomen met de ICAJ.

We dankten Sigal voor het bijzondere evenement en waren dankbaar dat we hen konden helpen met de bomen. Ook was het bijzonder om eindelijk Ofer te ontmoeten. We hadden veel gehoord over deze bijzondere man. Dankzij zijn inzet, was Na’il’s bomen project een dubbele zegen geworden.

Lieve Wim en Petra van der Zanda,

In dit waarderingscertificaat willen we jullie aardige en nobele gift voor het Rehabilitatieve Centrum in Kiryat Shmona koesteren.

Het is een geschenk dat kracht en diepe liefde in ons hart plant; het helpt ons blij te zijn, te groeien,

en niet moe te worden.

Net zoals de wortels van de bomen iedere dag sterker en dieper groeien, zo planten we de herinnering aan jullie zoon Na’il, diep in onze harten.

Met grote dankbaarheid en waardering,

Het Rehabilitatieve Centrum

in Kiryat Shmona.

Pas de volgende dag, toen alles een beetje begon te bezinken, realiseerde ik hoe bijzonder alles was geweest. Beide projecten waren verbonden met Na’il’s leven: hij was overleden toen hij nog op de Ilanot school in Jeruzalem zat. Hij had niet lang genoeg geleefd om op een sociale werkplaats te komen. Nadia wel. Onze 26 jarige (ex) pleegdochter werkt op een soortgelijk dagverblijf in Jeruzalem.

Zowel de Shechafim school als de sociale werkplaats werd gezegend met bomen; vele generaties kunnen er van genieten, ter nagedachtenis van ons bijzondere manneke: Na’il.

Dankzij onze speciale kinderen ontmoetten we veel bijzondere mensen: zij die zich inzetten voor het welzijn van de zwakken in de samenleving. De kinderen en mensen die heel dicht bij God’s hart zijn.

Wim en ik kwamen naar Israel om Zijn volk te zegenen en in plaats daarvan werden (en worden wij nog steeds) overvloedig gezegend. Dit verhaal is daar een voorbeeld van.